Jak to jest żyć samotnie i przy sobie nie mieć nikogo? Można robić wszystko odwrotnie, kupować i jeść całkiem niedrogo. Można robić głupie miny, bo nikt nie będzie się śmiał, nie trzeba przepraszać za winy i robić tego co ktoś by chciał. Można wrzeszczeć, biegać nago, w ogóle nie wychodzić z domu, nie trzeba walczyć z nadwagą, bo podobać się nie ma komu. Można całe łóżko mieć dla siebie, napawać się spokojem i wolnością, nie trzeba pomagać nikomu w potrzebie, planować ani martwić się przyszłością. Można uśmiechać się do ludzi i zachwalać singla życie, wciąż samemu zasypiać i się budzić, za dnia łzę ocierać skrycie. A wieczorem, gdy już nikt nie widzi, połykać słonych łez strugi, patrzeć w lustro i z siebie szydzić, marząc, by pojawił się ktoś drugi. Przeklinać tą nieznośną ciszę, lękliwie drżeć pod zimnym kocem, i tak pragnąć czyjś głos słyszeć i w czyichś objęciach przesypiać noce. Można udawać, od prawdy uciekać, grać zadowolenie ze swej samotności, ale nie ma na świecie człowieka, który nie potrzebuje miłości. autor: Anna Maria Bernadeta